Gesty

Świat, sportowy także, solidaryzuje się z Francuzami (a zapomina o Libańczykach, ale to temat na inną opowieść). Angielscy kibice mają dziś przed meczem ich piłkarskiej reprezentacji z „Trójkolorowymi” odśpiewać Marsyliankę - to historia bez precedensu - francuski hymn odgrywany jest też przed innymi wydarzeniami sportowymi w całej Europie.

Również w Polsce. Tak było przed spotkaniem rugby Polska - Mołdawia, tak będzie we Wrocławiu na meczu kadry Adama Nawałki z Czechami. Z tej okazji słychać u nas głosy: nie przesadzajmy, to za dużo, minuta ciszy wystarczy, puste gesty.

Może puste - tego rodzaju gesty z reguły już tak mają, bo nie zastąpią dobrego Mirage’a bombardującego pozycje ISIS - ale jednak potrzebne. Właśnie tyle w tej sytuacji mogą zrobić zwykli ludzie - solidaryzować się, pokazać jedność, współczucie. Nic więcej. Po co? To nie jest informacja dla Państwa Islamskiego, do którego przemówić można wyłącznie siłą, to informacja dla nas samych, że jesteśmy razem. Jeszcze. Sport ma ciągle tę moc. No, czasem, bo dzielić również potrafi.

Jeśli komuś to wspólne przeżywanie francuskiej (europejskiej?) żałoby przeszkadza - jego problem. Nie ma obowiązku śpiewania, nucenia ani nawet słuchania Marsylianki, wystarczy godnie pomilczeć. O taką postawę apeluje prezes PZPN Zbigniew Boniek, najwyraźniej przeczuwając, że może dojść do jakiegoś zgrzytu. Mimo wszystko ufam, że stać nas na chwilę zbiorowej zadumy, takiej niepodszytej (geo)polityką, przekonaniami, czy uprzedzeniami.

Choć wątpliwości, że szybko zejdziemy na ziemię i wszelkie solidarne gesty z naszych stadionów zaraz znikną, nie mam żadnych. Nieść się z trybun za to będzie - stawiam, że już od najbliższej ekstraklasowej kolejki - wymyślone ongiś przez skinheadów hasło „Polska dla Polaków”, a mecze przerodzą się chwilami w antyislamskie i antyuchodźcze wiece. I to będzie nasz główny wkład w europejską solidarność.