Gdów. Dziennik Polski w kapsule czasu na odnowionej XIII-wiecznej wieży Sanktuarium Matki Bożej Gdowskiej

Do kapsuły włożono gazetę parafialną „U naszej Pani Gdowskiej”, „Dziennik Polski” i kwartalnik „Mój Gdów”, a także medal wybity na rocznicę lokacji Gdowa oraz zwykłe i srebrne monety. Schowano tam również dokumenty mówiące o historii remontu i jego wykonawcach, podpisane 13 czerwca 2022 w kościele, po wieczornej mszy św., przez włodarzy gminy i zaproszonych gości.

Renowacja wieży Sanktuarium Matki Bożej Gdowskiej, zaplanowana była już kilka lat temu przez nieoczekiwanie zmarłego proboszcza śp. Stanisława Bętkowskiego, ale plan wprowadził w życie jego następca, ks. Bogusław Seweryn.

Uzgodniony z konserwatorem zabytków projekt był gotowy we wrześniu 2021 roku; wówczas remont wieży, dachu i elewacji świątyni kosztować miał według szacunków około miliona złotych. Ponieważ starania o dotacje były bezowocne, proboszcz wraz z Parafialną Radą Duszpasterską zdecydowali się na wykonanie pilnych, koniecznych ze względu bezpieczeństwa prac na wieży. Przeprowadziła je firma Janusza Wiśniewskiego z Ciężkowic, mająca ogromne doświadczenia w renowacji konstrukcji na wysokości. Inwestycja rozpoczęła się w drugiej połowie kwietnia tego roku.

Natomiast z zaplanowanego remontu kościelnego dachu, pokrytego spękaną już dachówką i zniszczonej elewacji obiektu trzeba będzie na razie zrezygnować. Fundusze na kontynuację renowacji zabytku są jednak nadal zbierane.

Aby zachęcić parafian do składania ofiar, rozprowadzane są specjalne „cegiełki”. Przed przystąpieniem do pierwszego etapu remontu gdowianie wykazali się ogromną hojnością – w ciągu 18 miesięcy złożyli oni 280 tys. zł, by ratować zabytkowy kościół, ufundowany prawdopodobnie w XV wieku przez króla Władysława Warneńczyka, w podzięce za uratowanie życia.

Najstarsze zachowane fragmenty świątyni pochodzą z początku XV stulecia. Wnętrze kościoła utrzymane jest w stylach barokowym i rokoko. W głównym ołtarzu znajduje się kopia cudownego obrazu Matki Boskiej Gdowskiej z pierwszej połowy XVIII wieku. Z kolei czworoboczna kościelna wieża, datowana na XII-XIII wiek, została przyłączona do świątyni po roku 1790. Jest tam zawieszony dzwon Bernard pochodzący z 1462 roku, a więc starszy od dzwonu Zygmunta.

Remont kopuły na wieży liczącej w sumie prawie 30 metrów: od podstawy do hełmu - 21 metrów, a do szczytu - kolejnych osiem metrów, był po prostu konieczny. Wymieniono kompletnie zbutwiałą drewnianą konstrukcję zwieńczenia oraz miedzianą blachę na małej i dużej „cebuli”, odnowiono także krzyż i kulę.

„Autorami projektu budowlanego są mgr inż. arch. Bogusław Kulka (architektura) i mgr inż. Zdzisław Piątek (konstrukcja). Projekt warsztatowy wykonali: mgr inż. Krzysztof Wójcik i mgr inż. Rafał Krakowski. (…) Więźbę wykonano z drewna modrzewiowego odpowiednio zaimpregnowanego. Do pokrycia kopuły zamiast blachy cynkowej, użyto trwalszej blachy miedzianej. Podczas rozbiórki natrafiono na cynkową tabliczkę przybitą do konstrukcji, z wydrapaną datą: Gdów 1939 i danymi St KOZA, prawdopodobnie poprzedniego kierownika ekipy wykonującej remont” – napisano w dokumencie umieszczonym dla potomnych w kapsule czasu.

Od poprzedniego remontu wieży minęło ponad 80 lat. Za kolejnych osiem dziesięcioleci zostanie po nas już tylko wspomnienie. I wiedza zamknięta w kapsule czasu, w kuli na iglicy kościelnej wieży.

FLESZ - Jak na Rosję wpłynie szósty pakiet sankcji?