Felieton Grzegorza Tabasza. Pamięć szczura

Nie wiem, czy to prawda, lecz niedawno odkryto, iż pewnie gatunek nielubianych zwierzaków jest nie tylko pamiętliwy, lecz również traktuje pobratymców wedle zasady jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie. Nie tylko odpłaca za przykrości, co wydaje się oczywiste, lecz wynagradza za doznane przysługi.

Ostatnie zachowania miały być charakterystyczne tylko dla ludzi i zaliczano je do wyjątkowych, wyższych uczuć. Prócz tego potrzebny miał być solidny mózg, by owe dowody wdzięczności zrealizować. Proszę wybaczyć długi wstęp, przechodzę do meritum. Owymi zwierzakami są szczury wędrowne. Tak, to nie jest pomyłka.

Tym samym zostaliśmy zdetronizowani jako gatunek wyjątkowy. W serii skomplikowanych doświadczeń udowodniono, iż szczury mają doskonałą pamięć. Ponadto potrafią stopniować, to co czego doznali od członków stada. Za dobrą współpracę nagradzają kolegów przysmakami, zaś ci, co dali im w kość dostają ochłapy. Lub zgoła nic. Nie jestem zaskoczony. Szczury opanowały świat. Od Antarktydy po północną półkulę. Przetrwały razem z karaluchami próby jądrowe na Atolu Bikini. Odparły próby wyniszczenia wymyślnymi truciznami. Muszą więc posiadać wyjątkowe zdolności. Strach pomyśleć, na co je jeszcze stać.