Domek z kart

Ktoś zakłada facebookowy profil w jego obronie, ktoś gotów jest zapuszczać wąsy w geście poparcia (i ten gest bym zwłaszcza docenił, bo wbrew staraniom hipsterów, wąsy są nieustająco niemodne), byle tylko Janusz Filipiak opamiętał się, rzucił na stół prolongatę kontraktu i jeszcze ubłagał trenera, żeby ją podpisał. No, przyznacie sami, rzadko taki rodzaj przywiązania w piłkarskiej przyrodzie występuje.

Wiadomo, że to troska nie tylko o trenera, ale też o klub, w którym chwilami wszystko wymyka się spod kontroli. Nie byłoby w końcu całej afery, gdyby właściciel Cracovii na fali dobrego humoru, która wyniosła go po meczu ze skyboksu, nie zaczął rozmawiać z dziennikarzami jak z kolegami przy grillu, obgadując Stawowego niczym upierdliwego sąsiada. Wszystkich zaskoczył frywolny jak na biznesmena i wyznawcę korporacyjnego ładu brak wstrzemięźliwości. Wstrzemięźliwości w formułowaniu opinii, ma się rozumieć.

Ratowanie trenera to wysiłek oczywiście daremny, Filipiak będzie nieczuły na porywy serca fanów, tym bardziej że sprowokowany trener też korpoład złamał. No, ale co wolno wojewodzie... Uratować by go mogła już tylko jakaś misterna pałacowa intryga, rozpisana na kilkanaście ruchów naprzód.

To wymagałoby jednak od niego sprytu i talentu Franka Underwooda z serialu „House of cards”, mistrza knucia i gier bardziej skomplikowanych od tiki-taki, a chyba nie o to w zawodzie szkoleniowca chodzi, by nocami rozmyślać, jak pozbyć się dyrektora sportowego i znaleźć najbliżej ucha oberszefa. Choć może Filipiak nawet by temu przyklasnął – w końcu w klubie próbuje realizować coś, co w biznesie nazywa się zarządzaniem przez konflikty. Na poły udanie. W Cracovii konflikt jest, tylko zarządzania brakuje.