Dla psów czas płynie szybciej

Pierwsze siwe włosy na pyszczku naszego pupila. Wkrótce zauważamy, że z dalszej odległości nie rozpoznaje nawet bliskich. Co więcej, stał się nieposłuszny, bo nie zawsze reaguje na nasze polecenia. Więcej śpi, mniej je, nie chce się mu biegać. Niekiedy snuje się niespokojnie po mieszkaniu, szczeka do ściany. I, o zgrozo, potrafi się załatwić na środku chodnika. A czasem nawet w domu...

Starość nie radość. Weterynarz nie pozostawia złudzeń. Nasz ulubieniec prawie już nie widzi, a jego krnąbrność jest wynikiem znacznego ubytku słuchu. Stawy są mniej sprawne, a serce pozostawia wiele do życzenia. Postarzał się także mózg naszego przyjaciela, co może prowadzić do zmian w psychice.

Psy żyją przeciętne od 12 do 15 lat, rzadziej do 16 lub 18. Jak się starzeją? Podobnie jak ludzie, tyle że w szybszym tempie. Przynosząc do domu rozkosznego malucha powinniśmy mieć świadomość, że kilkanaście lat, jakie z nami spędzi, to dla pieska całe życie: od szczenięcia do trudnej starości. Dla nas to jedynie fragment życiorysu. Z reguły psy duże oraz olbrzymie starzeją się znacznie szybciej niż psy małe. Ośmioletni pekińczyk czy posokowiec bawarski są zwierzętami w pełni sił, ale ich rówieśnik dog niemiecki czy rottweiler to już psy stare. Można powiedzieć, że to, jak długo będzie żył pies, zależy od rasy, wielkości, predyspozycji genetycznych do poszczególnych chorób, zdarzeń losowych, ale także od opiekuna - od tego, jakie warunki życia zapewni pupilowi.

Wraz z wiekiem zmieniają się potrzeby naszego psa i powinniśmy umieć im sprostać. Przede wszystkim spada zapotrzebowanie na ruch i ilość pokarmu. Nie możemy seniora zmuszać czy nakłaniać do forsownego wysiłku, np. skoków lub intensywnych biegów. Sam powinien dozować sobie aktywność fizyczną, która jest dla niego odpowiednia. Nie wolno jednak zapominać, że ruch jest bardzo ważny. Regularne, spokojne spacery mają zbawienny wpływ na ogólną kondycję naszego przyjaciela - poprawiają pracę układu ruchu, oddechowego, krążenia, pokarmowego, wspomagają trawienie i pomagają zachować odpowiednią wagę psa.

Spacerując z seniorem, pamiętajmy, że z wiekiem nasz pies staje się bardziej wrażliwy na zmiany temperatury. Zimno, deszcz, upał, które w młodości nie były przeszkodą do radosnych, długich eskapad, teraz zniechęcają czworonoga do wyjścia za próg domu. W czasie letnich przechadzek szybko się męczy i dużo odpoczywa na trawie w cieniu drzew. Zimą marznie, więc koniecznie sprawmy seniorowi odpowiednie ubranko.

Jak karmić naszego staruszka, aby nie tył? Zapotrzebowanie energetyczne u starszych psów spada nawet o 40 proc. Zmniejszenie posiłków pomoże więc zapobiec otyłości, która jest przyczyną wielu chorób, m.in. serca i cukrzycy. Dlatego warto podzielić dzienną dawkę pokarmową na kilka porcji - karmić mniej, a częściej oraz pamiętać o odpowiedniej ilości błonnika i witamin w pożywieniu. Starym psom nie powinno się podawać kości, gdyż bardzo często stają się one powodem zaparć. Owoce, np. jabłka, zawierające pektyny, wpływają korzystnie na perystaltykę jelit i wypróżnienie. Białko, które podajemy pupilowi powinno być łatwostrawne i dobrze przyswajalne; ilość tłuszczu w diecie powinna ulec zmniejszeniu. Starsze psy często mają problemy z uzębieniem oraz dziąsłami - ból może powodować niechęć do jedzenia.

Karma w takich przypadkach powinna być dobrze nawodniona, rozdrobniona. Jeśli nasz pupil cierpi na choroby związane z wiekiem, powinniśmy zawsze ściśle trzymać się diety ustalonej przez weterynarza lub podawać karmę weterynaryjną.

Do takich najczęstszych chorób należą: przerost gruczołu krokowego u samców, objawiający się często zaparciami, nowotwory i torbiele w układzie rozrodczym u suk, cukrzyca, zaćma starcza, zwyrodnienia stawów, dyskopatia, niewydolność nerek, choroby wątroby, nowotwory, choroby serca, przewlekłe stany oskrzeli prowadzące do włóknienia, pogorszenie słuchu.

Starsze psy są także bardziej podatne na choroby zakaźne, co związane jest z osłabieniem układu immunologicznego. Aby w porę wykryć schorzenie, ważne są regularne (minimum raz w roku) wizyty u weterynarza, w czasie których zostanie wykonane pełne badanie kliniczne, badanie kału w kierunku pasożytów, badanie moczu, oraz morfologia krwi. Dzięki tym prostym, tanim i mało inwazyjnym badaniom można szybko rozpoznać choroby i podjąć terapię zanim się rozwiną. Niestety, najczęstszym powodem niepowodzeń w leczeniu starszych psów jest zbyt późne zgłoszenie się do gabinetu weterynaryjnego.

Ważnym zagadnieniem związanym ze starością psa są - nierzadko zachodzące - zmiany w mózgu. Świadczą o nich: dezorientacja (problemy z rozpoznawaniem miejsc, ludzi, zagubienie w znanym otoczeniu - dlatego seniora na spacerach nie spuszczajmy ze smyczy), zaburzenia snu (brak snu w nocy, ale drzemki w ciągu dnia), pogorszenie kontaktu z właścicielem (bez entuzjazmu reaguje na zabawę czy pojawienie się członków rodziny), zaburzenia zachowań wyuczonych (brak kontroli oddawania moczu i kału).

Starość ludzką i psią najbardziej łączy jedno: uzależnienie od innych, sprawniejszych istot. Nie mając na nią wpływu, postarajmy się do końca życia naszego pupila podarować mu jak najwięcej troski i miłości. Jego wdzięczność, dobre wspomnienia minionych lat, pomogą nam później przetrwać, nieuniknioną przecież, utratę ukochanego członka rodziny.