Ciężko żyć samej

NASZA POCZTA

Ateraz -mąż zmarł, dzieci dorosły ichadzają swoimi drogami. Tylko czy to tak miało być? (...). Żal, że plany runęły inic już się nie spełni.
Dzieci znajdują swoje "drugie połowy" izapominają orodzicach lub swoją bytność znimi ograniczają dominimum. Zawsze się spieszą, każda sekunda wspólnego pobytu jest jakby "złaski". Oni może nie zdają nawet sobie ztego sprawy, bo fakt zrobienia zakupów idostarczenia ich mamie czy tacie samotnemu uważają zaspełnienie swego obowiązku i____wystarczającą opiekę. To częsty przypadek.
Wiem, że pracują, często długo iciężko, ale czy naprawdę już nie mogą znaleźć chwili czasu narozmowę zmatką? Zsamotnym ojcem? Nie, to nie jest prawda. Skoro jest czas naoglądanie meczu, naspotkania zprzyjaciółmi, to ite kilka chwil narozmowę zrodzicami by się znalazło było. Teraz są bez dzieci. A____co, gdy dzieci się pojawią? Czy czasu będzie już zero czy też, jeżeli zechcą, by babcia pomogła, nagle się ten czas znajdzie? Jak to jest? Dlaczego?
Czy młodzi, teraz tak bardzo obojętni uczuciowo do____rodziców, tak niezależni, muszą być tak bezwzględni dla ludzi starszych?
Jestem rencistką, radzę sobie sama, choć mi czasem trudno. Rzadko ocokolwiek proszę bo... wtedy czasu dzieci mają jeszcze mniej, ajeżeli już mają, to wszystko odbywa się jakby ze złością, z____łaską, ze zniecierpliwieniem.
(...) Czekam więc natelefon -nakolejną wymówkę co dobraku czasu, ciężkiej, pilnej pracy itd. -poto, by głos choćby usłyszeć... wymienić z____bliskim choć kilka zdań... Ciężko żyć samej...
CZYTELNICZKA "DZIENNIKA POLSKIEGO"