Iwona Kempa FOT. ADAM WOJNAR

- Mam nadzieję, że kierowanie MOS-em nie sprawi, że przestanie Pani pracować jako reżyser...

- Gdybym nie mogła być także reżyserem, nie zdecydowałabym się na nową pracę. Jestem przekonana, że uda mi się pogodzić opiekę nad Ogrodem Sztuki z pracą reżysera. Na pewno jednak nie będę zawłaszczać przez siebie tego miejsca.

- Jaki był główny motyw, który skłonił Panią do udziału w konkursie na szefa Małopolskiego Ogrodu Sztuki?

- Współprowadząc przez pięć lat z Jadwigą Oleradzką, jako jej zastępca i konsultant programowy, Festiwal Kontakt w Toruniu coraz bardziej dostrzegałam, że moją uwagę przyciąga zacieranie się granic między sztukami. To otwarcie rozmaitych dziedzin na siebie staje się czymś bardzo ważnym, znakiem obecnego czasu. A to jest właśnie idea leżąca u podstaw założeń MOS-u. Później zobaczyłam to miejsce i... zakochałam się w nim. Jest niezwykłe. Za każdym razem, kiedy tu wkraczam, czuję zachwyt i podziw dla pomysłodawcy, dla twórcy tej nowoczesnej architektury.

- Aż dowiedziała się Pani o wygraniu konkursu.

- I jestem za to jury ogromnie wdzięczna. Zarazem towarzyszy mi ogromne poczucie odpowiedzialności. To miejsce ma wielki potencjał, stwarza niezwykłe możliwości, ale też wiem, jak wielkie są oczekiwania związane z tym wspaniałym obiektem.

- Była Pani dyrektorem artystycznym Teatru im. W. Horzycy w Toruniu, współodpowiadała za ceniony i ważny Międzynarodowy Festiwal Teatralny Kontakt.

- Mam wrażenie, że to doświadczenie, a także ze stworzonego przeze mnie Festiwalu Debiutantów Pierwszy Kontakt, jak i płynące stąd rozeznanie w sztuce współczesnej pozwoli mi uczynić z MOS-u miejsce szczególne dla kultury. I to nie kolejną scenę teatralną, ale ogród sztuk wszelakich. Teatr jest o tyle być może dobrym doświadczeniem, że coraz bardziej przekracza on wszelkie granice; że staje się tak bardzo otwarty; że może być metaforą sztuki współczesnej w ogóle. I MOS będzie otwarty na różne dziedziny sztuki, na działania z ich pogranicza. Sama jestem na przykład zainteresowana tym, co dzieje się na styku teatru i życia społecznego. Coraz częściej mamy do czynienia w Europie z prowokowanymi przez artystów działaniami, mocno angażującymi lokalną społeczność. Chcę, aby MOS był miejscem, które zaangażuje społeczność Krakowa. Jestem otwarta i na teatr, i na muzykę, i na teatr tańca. Na sztuki wizualne i poetyckie slamy. A MOS daje wielkie możliwości czerpania z nowoczesnych technologii. Bardzo podoba mi się idea, że to miejsce dla młodych, ale mogę też powtórzyć za dyrektorem Krzysztofem Orzechowskim, że nie będziemy nikomu zaglądać do metryki.

- Jest Pani reżyserem, zatem oczywiste, że najbliższy jest Pani teatr, a te inne bliskie Pani dziedziny to...

- ...muzyka, koncerty - to, co dzieje się na pograniczu muzyki i teatru, również muzyki i tańca. Ale generalnie jestem otwarta na wszystko. Nie ma również we mnie pychy, która dzieliłaby sztukę na wysoką i niską. Tu ma spotykać się ta bardzo wysoka, zaangażowana i taka, która po prostu sprawia radość, także tworzenia i współuczestnictwa. Interesuje mnie również edukacja artystyczna i terapia przez sztukę. Jestem zachwycona arteteką i jej możliwościami - na przykład prowadzenia warsztatów edukacyjnych.
- Powoła Pani grono doradców?

- Mówiłam o tym już na etapie konkursu. Chcę, aby wspierała mnie rada artystyczna, doradzająca mi głównie w dziedzinach, w których jestem mniej zorientowana, zwłaszcza w sprawach sztuk czysto wizualnych.

- Towarzyszą Pani jakieś lęki, obawy?

- Ich brak byłby czymś nieludzkim. To bardziej niepokój niż lęk. Ale przeważa optymizm. Jest coś takiego w tym miejscu, że ono ośmiela, ma tak dobrą aurę, tak pozytywną energię. To mój niepokój wyraźnie osłabia. Zamienia wręcz w nadzieję.

- Kiedy poznamy Pani program?

- Do końca roku przedstawię szczegółowy plan zamierzeń na rok 2013, także grono współpracowników, jak i radę artystyczną. Oficjalnie będę zatrudniona od grudnia, ale oczywiście do pracy przystępuję natychmiast.

Rozmawiał WACŁAW KRUPIŃSKI