Bohaterowie nie umierają

– Matka powtarzała mu: Bogdan, jesteś naukowcem, teoretykiem, tego się trzymaj, po co się tam pchasz! Ale on wiedział, że trzeba robić więcej. No i robił – wspomina Natalia Różankiewska, kuzynka Solchanyka.

W sobotę żegnały go tłumy lwowian. Gdy trumnę z ciałem zmarłego wyniesiono z kościoła św. Piotra i Pawła, zebrani skandowali: „Bohaterowie nigdy nie umierają!”. Wiele osób miało ze sobą kwiaty. Gdy na zakończenie uroczystości samochód z ciałem Solchanyka odjechał, zebrani jeszcze przez dłuższą chwilę w milczeniu oklaskiwali zmarłego.

Podobnych uroczystości w obwodzie lwowskim odbyło się w ostatnich dniach dziewięć. Na kijowskim Majdanie zginęło 13 osób z tego regionu.

By uczcić ich pamięć, mer Lwowa ogłosił trzydniową żałobę. Kluby i dyskoteki były zamknięte, wieczorem w całym mieście nie można było sprzedawać alkoholu.

Żałoba zbiegła się z informacjami o odsunięciu od władzy znienawidzonego tutaj prezydenta Wiktora Janukowycza. Wybuchu radości we Lwowie jednak nie było.

– To nie tak, że nie potrafimy się cieszyć – tłumaczyli ludzie zebrani na tzw. lwowskim majdanie (plac w centrum miasta, leżący przy prospekcie Swobody). Podkreślali, że to jeszcze nie jest odpowiedni moment na świętowanie. _– Musimy wytrwać do końca, aż wszystko się zmieni. Nie może być tak, że w środku Europy rządzą kryminaliści. Przed __nami jednak jeszcze długa droga _– zwracał uwagę Igor Karpa, emeryt ze Lwowa, uczestnik protestów w Kijowie.

– Czekamy na znak, że to już koniec, że już będzie dobrze. Ja wierzę w nasz kraj. Wolna Ukraina to moje największe marzenie – stwierdziła Gala, 16-letnia uczennica spotkana na lwowskim placu.