Blask chwały i tajemnice

O. Leon Knabit: SŁOWO NA NIEDZIELĘ

Otaczał Go powszechny podziw. Nawet uczniowie dali się ponieść ogólnemu zachwytowi, a o szczegóły rysującego się coraz wyraźniej dramatu bali się zapytać. Wielcy ludzie otoczeni są blaskiem chwały, a noszą w sobie i bolesne tajemnice. Podajmy przykłady. Wydany w ręce brata patron dnia dzisiejszego, św. Wacław, patron i katedry wawelskiej, w której przed laty w dniu jego święta przyjął święcenia biskupie błogosławiony Jan Paweł II, św. Stanisław biskup na tejże katedrze, wydany w ręce nieopanowanego króla, a i sam Jan Paweł II, cierpiący przez większą część swego pontyfikatu z powodu złości zamachowca i jego ewentualnych mocodawców. Weźmy to sami sobie do serca, zwłaszcza jeśli dla Chrystusa dotyka i nas bolesne doświadczenie.

W tym kontekście warto przypomnieć wartość modlitwy. Im lepsza, gorętsza modlitwa, tym mniej problemów i wątpliwości. Modlitwa rozpala miłość pełną zaufania. Uczmy się modlitwy. Nie lękajmy się poświęcać na nią więcej czasu. I niech ona powoli przenika całe nasze życie.

Zwróćmy uwagę na modlitwę Jezusa na osobności, a jednak w obecności uczniów. Modlitwa Jezusa to też tajemnica wiary. Modli się osoba, a więc Syn do Ojca, Bóg do Boga. Czy można to nazwać modlitwą, jeśli są równi? Ale jeśli św. Łukasz tak to określił, to chyba wiedział więcej od nas. Miał na uwadze stworzoną ludzką naturę Jezusa. A jak to godzić z Jednością i jedynością Boga? Chylimy czoło przed tajemnicą, którą– ufamy – odkryjemy, gdy staniemy wśród zbawionych.