Przede wszystkim zabrakło mi (poza kilkoma - m.in. Marcin Wolski, Ryszard Makowski, Lech Makowiecki) znanych nazwisk, choć przez lata przez panajankowy kabaret „Pod Egidą” przewinęło ich się mnóstwo. Nie wiem, czy nie zostali zaproszeni, czy zaproszeń nie przyjęli, ale w takim miejscu i czasie znaleźć się powinni.
Zastanawiam się też, czy sam koncert, w którym obok Jubilata jego stare, znane piosenki wykonywali młodzi artyści (obecnie z „Egidą” powiązani) nie był na dzisiejsze czasy nazbyt (choć w najpiękniejszym tego słowa znaczeniu) anachroniczny. Pan Janek głównie wspominał dawne czasy (z pewnego punktu widzenia okropne - komuna, z innego wspaniałe - Solidarność), do tego ze sceny padało mnóstwo wielkich słów, z Polską, patriotyzmem i biało-czerwonym sercem na czele, odśpiewano chóralnie jeden z wielu naszych nieoficjalnych hymnów: „Żeby Polska była Polską”, ale - na widowni dominowali ludzie w wieku, powiedzmy, kombatanckim…
I tu dochodzę do zadziwiającej mnie nieco sprzeczności. Bo na scenie z kolei, pomimo wspomnianej, widocznej w tekstach, pięknej anachroniczności, rządziła młodość (czasem wręcz - to jeden z objawów nowoczesności, mnie jednak śmieszący - wytatuowana…).
No i zastanawiam się teraz, czy taki styl estradowej, kabaretowej, rozrywki, ma przed sobą przyszłość. Czy za „trzydzieści parę lat” (to cytat ze słynnej kiedyś, dziś zapomnianej, piosenki Jana Pietrzaka), ktoś jeszcze będzie chciał pieśni „Żeby Polska” słuchać, czy ktoś jeszcze będzie chciał ją śpiewać?
Follow https://twitter.com/dziennipolskiDołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
