Autorski rap dla żołnierzy wyklętych

Fot. z archiwum wykonawcy

- Jak to się stało, że zainteresowałeś się tematyką patriotyczną?

- Zacząłem czytać książki. I to nie beletrystykę, ale literaturę faktu. W pewnym momencie dowiedziałem się bowiem, że 54 proc. Polaków nie ma w ręku ani jednej książki w ciągu roku. Wtedy stwierdziłem, że muszę rozpocząć walkę z własnym wtórnym analfabetyzmem. Czytanie poszerza świadomość. Mózg inaczej funkcjonuje niż wtedy, kiedy cały czas się imprezuje. Dlatego zacząłem rymować o tym, co mnie interesowało. Pierwszy utwór o tematyce patriotycznej nagrałem w 2004 roku - to był "Honor i ojczyzna".

- Czy dla tej przemiany miał znaczenie fakt, że Twój tata, Jan Polkowski, był znanym działaczem solidarnościowym?

- Nie byłem wychowywany w domu, w którym uczono by mnie nienawiści do Polski, a ojciec byłby karierowiczem z PZPR. W okresie młodzieńczego buntu odrzuciłem wartości wyniesione z rodzinnej tradycji. Ale potem, kiedy dojrzewałem, wróciłem do korzeni. Mój praprapradziadek walczył w powstaniu styczniowym, mój pradziadek - w I wojnie światowej, potem w II wojnie w armii Andersa, dziadek był w 13. brygadzie wileńskiej Armii Krajowej, a ojciec, nie dość, że działał w ,,Solidarności", to był również poetą i wydawcą bibuły.

- Jak zabrzmią Twoje utwory w filharmonii?

- Uczestnicząc w próbach, mam ochotę siąść na widowni i posłuchać wszystkiego jako widz, a nie wykonawca. Na płytę przygotowałem w pełni autorskie podkłady, nie zostały oparte na samplach, ale skomponowane od początku do końca. Teraz zostały one rozpisane na orkiestrę i chór. Choć melodie są te same, to brzmią inaczej, bo wykonuje je sześćdziesiąt osób. To jednak dopiero wstęp - przygotowuję już kolejne patriotyczne płyty.

Rozmawiał Paweł Gzyl