Szekspir blisko widza

To także głos współczesny. Oglądając efektowne sceny taneczne, bardziej ma się wrażenie obcowania z kinowymi hitami w stylu „Zakochany Szekspir” czy nawet „Step up” niż z dramatem mistrza ze Stratfordu. Ale jednak szybko orientujemy się, że nie ma tu mowy o „poprawianiu oryginału”, jego „przepisywaniu”, dekonstruowaniu, odnajdywaniu drugiego i trzeciego dna. Nic z tych rzeczy. Ma być atrakcyjnie, ale w zgodzie z literą tekstu.

Spektakl zrobiony jest z rozmachem. Dość wspomnieć, że wchodzi w pierwsze rzędy widowni, rozpisany jest też na balkony. Toczy się więc w kilku płaszczyznach, a wszystko łatwiej jest oglądać dzięki lustrzanej scenografii. Do tego zgrabnie skomponowane przez Martynę Kander kostiumy. Wszystko estetycznie ze sobą współgra, nie ma wizualnych dysonansów mimo zmian, jakie zachodzą na scenie. Pod tym względem do krakowskiej inscenizacji „Romea i Julii” nie można mieć zarzutów.

W roli najsłynniejszej pary w dziejach scen teatralnych dobrze odnajdują się Ewa Jakubowicz oraz Marcin Wojciechowski. Ona - trochę trzpiotka, trochę zakochana panna. On - nieco sentymentalny, rozpływający się w romantycznym uczuciu. Zgrabnie się uzupełniają na scenie, budując świadomie obie pierwszoplanowe postacie dramatu. Bywa zabawnie, aczkolwiek nie ma mowy o farsowym zabarwieniu.

Reżyserujący „Romea i Julię” Marcin Hycnar dobrze się spisał. Stworzył rzecz o wielkiej miłości w atrakcyjnej wizualnie i muzycznie formie. Przemyślał nie tylko to, co chce powiedzieć dzisiejszej publiczności szekspirowskimi słowami, ale także: jak.

Jeśli coś jest tu mankamentem, to dłużyzny. Trzy godziny w tym wypadku są nieuzasadnione. Skróty w pierwszej części spektaklu z pewnością by nie zaszkodziły, a dodałyby przedstawieniu dynamiki.