Z umowami jest coś nie tak...

A dzisiaj chcę się z państwem podzielić listem, który dostałem od pani Ani, dyrektora finansowego: „…widzę problem jeszcze w tym, jak państwo traktuje umowy śmieciowe. Śmieciowe – skąd wzięło się w ogóle to określenie, kto go użył pierwszy?

Czy pracownik, który jest pozbawiony pewnego rodzaju przywilejów (kredyt bankowy, służba zdrowia, emerytura) czy państwo, które nie może od takich umów korzystać z pełni swoich przywilejów, czyli poboru pełnego podatku i składek, nie wie, jak sobie z nimi poradzić, bo wprowadziło coś, co w łatwy sposób można nadużywać. Co dziwne, trafia do nowych słowników, określając tę formę współpracy jako nastawioną na omijanie prawa”.

Problem tkwi w tym, że umowy cywilnoprawne są inaczej traktowane przez nasz ustrój, rząd, różne podmioty rynkowe. To wyłączenie pewnej grupy ludzi na podstawie aktu prawnego z przynależnych im świadczeń nadanych innym aktem. Dopuściliśmy w ogóle do takiego sformułowania jak „umowy śmieciowe”.

Czy osoba zatrudniona na umowę cywilnoprawną określiłaby ją jako śmieciową, jeśli przysługiwałyby jej podobne prawa co na umowie o pracę? Nie wiem, czy taka klasyfikacja jest prawidłowa, być może należałoby posłuchać argumentów obydwu stron i dojść do porozumienia, tak aby umowy ułatwiały prowadzenie biznesu i świadczenie pracy w sposób, jaki jest dogodny dla dwóch stron tej transakcji.

Taka forma zatrudnienia jest OK pod warunkiem, że każdy ją stosujący rzeczywiście nie ma na celu pokrzywdzenia drugiej osoby i pozbawienia jej przynależnych świadczeń. Są takie rodzaje świadczeń, które najlepiej i to zarówno ze strony pracodawcy jak i pracownika realizować właśnie w takiej, a nie innej formule.

Na koniec dodałbym apel do pracodawców, aby umowa cywilnoprawna zawsze zawierana była z poszanowaniem prawa i z poszanowaniem osoby świadczącej usługę lub dzieło. Umowa cywilno-prawna może być fajna, a nie śmieciowa.