Nigdy nie jest za późno na życie

To dobrze oddaje charakter tego dzieła. Bo „Drugi hotel Marigold” jest pełen życia, nasycony kolorami i folklorem Indii, gdzie niezależnie od wieku przeżywa się romantyczną miłość i można zostać królem parkietu. Gdzie – wreszcie – chce się umrzeć.

Indie stają się bowiem w filmie Johna Maddena prawdziwym rajem na ziemi, szczególnie dla bohaterów w sile wieku. Cechuje ich nie tylko upór w dążeniu do celów, ale przede wszystkim odwaga i chęć przeżycia najbardziej szalonej przygody. Madden nie odbiera im prawa do cieszenia się życiem i z niezwykłą lekkością odmalowuje świat 70-latków.

To także opowieść o rodzinie z wyboru. Jej członków połączyły bowiem nie więzy krwi, a podobne ścieżki, którymi poszli w przeszłości. Teraz, w tytułowym hotelu, przychodzi czas na przemyślenia i zweryfikowanie życiowych wyborów. Przyczynkiem do tego stanie się widowiskowe wesele pary młodych bohaterów (inscenizowane w iście bollywoodzkim stylu, z udziałem aż dziewięciuset statystów), które wznieci w nich refleksję nad życiem, a widzom pozwoli poznać ich bliżej.

Czy matczyne instynkty Muriel zostaną zaspokojone? Czy Evelyn poczuje miłość do Douglasa? Czy Madge odnajdzie szczęście? I czy Norman zdoła stawić czoła nęcącym go pokusom? Wszystko wyjaśni się przy skocznych dźwiękach hinduskiej muzyki. „Drugi hotel Marigold” to idealna propozycja dla tych, którzy już dziś marzą o słonecznych wakacjach, spędzonych w najodleglejszych zakątkach świata.

Przypomnijmy, że dzieło Maddena jest drugą częścią „Hotelu Marigold”, który cieszył się wśród widzów ogromną popularnością. Prócz znanych z pierwszej odsłony aktorów, takich jak Judi Dench i Maggie Smith, do ekipy nowego filmu dołączył Richard Gere. Gwiazdor, nieustannie kojarzony z komedią o miłości „Pretty Woman”, wniósł do „Drugiego hotelu Marigold” – jak można się było tego spodziewać – romantyczny nastrój. Tak, on też spotka w Indiach prawdziwą miłość.

Znamienne dla przekazu filmu staną się słowa tego nadwornego romantyka Hollywoodu, wypowiedziane w „Drugim hotelu Marigold”: „Skupianie się na tym, co można poprawić, to niedocenienie ogromu pracy, którą już się wykonało”.