Południe wielkiego narratora

Gdyż jeśli „p” jest prawdą – to w porządku, to paciorek i spokojne lulilulilaj. Lecz jeśli prawdą jest „b” – wtedy miej nas oraz Ojczyznę całą w swojej opiece, Matko Święta, tudzież pozostali Święci...

Opowieść. To jest dla ostatniego Salonu Poezji słowo-sedno. Z poematów Słowackiego, o których mało kto pamięta, że spod pióra Słowackiego wyszły, gdyż Słowacki oficjalnie i na wieki wieków szlachetną „Balladyną”, patriotycznym „Kordianem” oraz w porywach „Królem-Duchem” głębinnym jest (a na dnie cierpiąca Polska oczywiście) – czyli z „Araba”, „Anhellego” lub „Żmii”, i z czegoś tam jeszcze, Sławomir Maciejewski wybrał fragmenty i ułożył z nich coś na podobieństwo bajania Szeherezady, która przez tysiąc i jedną noc niespiesznie snuje opowieści nie tylko dlatego, że chce żyć, ale i dlatego, że świat jest opowieścią lub nie ma go w ogóle. Udało się fantastycznie. Bezbłędnie wyszło.

Maciejewski i Tomasz Międzik – jako czytający. I multiinstrumentalista Giuseppe Gimelli. Czterdzieści, czterdzieści pięć minut smakowitego zmyślania. „Rozpatrzywszy się Szaman w sercach owej zgrai wygnańców, rzekł sam w sobie: Zaprawdę nie znalazłem tu, czegom szukał; oto serca ich słabe są i dadzą się podbić smutkowi”. Tak Słowacki baje w prologu rozdziału drugiego „Anhellego”. Baje niby każdy, kto siada przed zgromadzeniem i powiada: „Słuchajcie, coś wam opowiem”. Jako jeden z niewielu – miał Słowacki prawo wykonać taki gest.

Maciejewski i Międzik wybornie to pokazali. Polska bowiem – Polską, niewola – niewolą, kibitki – kibitkami, Rosja carska – takąż Rosją, cierpienia – cierpieniami, i tak dalej – dalej i tak. Lecz jak się opowiadać nie umie – rzeczywiście tylko napuszone „i tak dalej” zostaje, coś niby nieprzyjemny, grafomański patos cierpienia. Maciejewski i Międzik dowiedli, że Słowacki jest czymś mocniejszym niż rymowana czułość dla Ojczyzny. Jest otóż – wielkim narratorem.