Przepaści słów

Po raz 462. była niedziela, wybiła 13 i na Krakowskim Salonie Poezji znów skończył się czas słuchania języka innego niż codzienny. Panie: Anna Polony oraz Urszula Popiel – zamilkły, przeczytawszy wiersze z ostatniego tomu Julii Hartwig, wyróżnionej Nagrodą im. Wisławy Szymborskiej. Halina Jarczyk i Michał Wierba przestali grać jazz dyskretny. Ona – na skrzypcach, on – na fortepianie. Cóż mogę powiedzieć?

Przytoczę cokolwiek: „Miłości moja gdzie jesteś / za kim tęskniłaś i za czym tęsknisz jeszcze / jakiego pragniesz ukojenia”. Kilka słów obezwładniająco banalnych. I pani Polony, która uczyniła z tego fantastyczną przepaść. I tak ze wszystkim, co panie aktorki czytały, a co pani Hartwig zanotowała. Tak właśnie – „zanotowała”. Gdzieś pomiędzy pierwszą a drugą kawą albo między czymś innym pierwszym i drugim. Kolejny raz posłuchajcie tej banalnej goryczy, cóż wam szkodzi: „Miłości moja gdzie jesteś / za kim tęskniłaś i za czym tęsknisz jeszcze / jakiego pragniesz ukojenia”.

Jeśli dobrze pojąłem laudację pana przewodniczącego, pan Orzechowski otrzymał, co otrzymał, za piętnaście lat dyrektorowania Teatrowi im. Juliusza Słowackiego oraz za trwający od lat dwunastu w foyer teatru Salon Poezji. Słowem, wszystkie za i przeciw pod rozwagę biorąc – pan Orzechowski medal zdobył za to, że jest sobą. Ja się z panem Orzechowskim kłóciłem życie całe i, Bóg świadkiem, nie poprzestanę. Ale... Jest z kim.

Pomijając teatr jako taki, przy Salonach języka niecodziennego zostając – jest z kim, bo niby z kim, jak nie z panem Orzechowskim gadać o tym lub o tamtym, skoro przez 462 niedziele pozwala, by w jego teatrze ludzie brali lekcje przepaści słów? A później zaczęły się kłopoty z przytomnością. Medal – wymaga. Nie ma to tamto.