Wierszowisko

Młodzi poeci są zazwyczaj targani wątpliwościami, rozpięci pomiędzy wysokim a niskim mniemaniem o swoim pisaniu. Przeważnie ich przygoda z pisaniem trwa przez lata studiów (młodość jest sama w sobie poetycka, tak jak starość - prozaiczna), ale zdarzają się wśród młodych poetów tacy, którzy kontynuują studencką przygodę wyobraźni, rozwijają ją i wyrastają po latach terminowania "w zawodzie" na znanych autorów, a nawet - co rzadkie - na mistrzów.

O maszynopisie tomiku Psonki, który właśnie przeczytałem, mogę powiedzieć na pewno jedno: nie są to wiersze banalne, wręcz odwrotnie - czasami bywają to wiersze, które Sławomir Mrożek w jednym z listów do mnie (ukazała się właśnie w księgarniach nasza korespondencja "Scenopis od wieczności") określa mianem "niepotrzebnie trudnych". Psonka bywa na etapie eksperymentowania ze słowem, kontynuując świadomie czy nieświadomie poetykę Tymoteusza Karpowicza i Mirona Białoszewskiego.

Wiersze młodego poety są cholernie zasupłane w formie, ale i intrygujące, zapowiadające talent, pod jednym wszakże warunkiem, że debiutant wyłamie się z hermetycznej ciemni na powierzchnię i da większą szansę czytelnikowi, by mógł utożsamić się z jego wewnętrznymi iluminacjami. W przeciwnym razie będzie tak jak to poeta sarkastycznie pisze w jednym z najlepszych swoich tekstów "Wykład z metafizyki analitycznej". Skądinąd jest to znakomita satyra na naszych polityków.

MAREK PSONKA

WYKŁAD Z METAFIZYKI ANALITYCZNEJ
Gadał i gadał i gadał
i gadał i gadał i gadał
słowa słowa słowa
i słowa słowa i słowa
tony słów góry słów
piętra słów schody
słów windy słów
kupa słów słowa psów
gówna słów kupy psów
kora słów słowa wschód
góra stół winda w dół
gówno pół słowa smród
tak gadał i gadał
gadał i gadał i gadał i gówno

Gadał a kupy się nie trzymał