Teatralna klątwa, czyli ciąg dalszy nastąpi

"Sabat dobrego domu" - bo taki tytuł nosi trzeci odcinek teatralnej serii Moniki Strzępki i Pawła Demirskiego - ma wszystkie zalety i wady dwóch poprzednich części. Jest to głos wyrazisty, mocny, politycznie niepoprawny, publicystyczny.

Właśnie za to duet Strzępka-Demirski zyskał uznanie. Ale też coraz częściej można mieć wrażenie, że ich spektakle są niedopracowane. Jakby momentami nie wiedzieli, o czym tak naprawdę chcą opowiadać.

Pierwsza część intrygowała, a skakanie pomiędzy tematami i wątkami fabularnymi jeszcze nie dziwiło, bo każdy fan seriali wie, że pierwszy odcinek to zawiązanie akcji. Ale w miarę jak wchodzi się w historię, powinna ona nieco okrzepnąć, obrać kierunek.

Tymczasem w łaźniowym serialu kolejne odcinki wyjaśniają niewiele. Akcja rozłazi się w różnych kierunkach, przeciągają się kolejne sekwencje (Dymecki "eksportujący się" za kulisy) lub gagi (odgrywanie posłanki Krystyny Pawłowicz uwięzionej w ciele dziennikarki).

Oczywiście, nie brakuje mocnych momentów i trafnych diagnoz. Bo teatr Strzępki i Demirskiego wciąż jest ważnym głosem o problemach społecznych, kryzysie demokracji, klasie politycznej. Z tej perspektywy świetnie wypadają monologi Krzysztofa Dracza, których tematem staje się nostalgia za PRL-em. Albo opowieść Mesjasza (Dobromira Dymeckiego), który mówi o ciuchach w "sieciówkach", uszytych w fabrykach przez pokaleczone rączki dzieci.

Cóż, są momenty, w których człowiek już wie, że serial go nie bawi. Ale też nie kończy się ich oglądania tuż przed finałem. Zobaczymy, co nas czeka w ostatnim odcinku. Ciąg dalszy nastąpi.