Jakiś czas temu ktoś mi powiedział, że nie znam życia (bo jestem księdzem). Więc dzięki sąsiadowi czegoś nowego się nauczyłem. Żeby nie było, sąsiad był gdzieś, za płotem, nie powiem gdzie. Sąsiad zrobił grilla. Do sąsiada przyszli znajomi. Ogień trzaskał. Ale jeszcze bardziej siarczyście brzmiały liczne, rozbudowane i barwne przekleństwa. Przerywane co chwilę płaczem jednego z małych dzieci. Dzieci mniejszych i większych. Płaczących.
Wszystko to było jednym gwarem: przekleństwa (nie odważę się na cytaty w Dzienniku Polskim), płacz i prask otwieranych puszek z piwem. Zrozumiałem: tak teraz wychowuje się dzieci. Rozumiem, że dla sąsiadów życie jest podłe i niech dzieci od razu też się o tym dowiedzą.
Zmiana narracji – proszę mi wybaczyć. Nie rozumiem. Rozumiem, że ktoś wychowuje się w ciężkich warunkach. Może nawet mieć ze sobą problemy. Ale zawsze wydawało mi się, że dzieci się od tego chroni. Choćby dla zasady, choćby dlatego, że to dzieci. Bezbronne dzieci. Dzieci, które biorą świat jak leci. Nie rozumiem matki, która przytula roczne dziecko, a potem przy nim klnie i upija się.
Nie rozumiem ojca, który jednak zarabia na rodzinę, ma dom, tworzy dom. Nie rozumiem. To nie moje dzieci. Serce mi się krajało. A może to ja jestem nienormalny, a to była jedynie zwykła impreza. Może dzieci się za wcześnie urodziły, by rodzice zdążyli się wyszaleć. Nie rozumiem.
Może inaczej. Jeśli na tej imprezie było kilku, kilkunastu dorosłych, po części z dziećmi – czy to oznacza, że teraz jest przyzwolenie społeczne na takie traktowanie dzieci? Czy to jest patologia, a może zwykły sąsiad?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
