Przyjazne miasto

Chcę zatem wyjaśnić: po raz kolejny rozmawiam z Państwem o ruchu rowerowym, a to dlatego, że jestem jego entuzjastką, a nie przeciwnie. Moje tekściki nie są przeciwko rowerzystom, ale właśnie w trosce o nich, a równocześnie o nas wszystkich.

Interesuje mnie ten temat, gdyż kiedyś, przed ponad trzydziestu laty, poruszałam się po Krakowie i okolicach wyłącznie rowerem. W mieście było wówczas bardzo niewielu rowerzystów, a i samochodów mniej, ale pamiętam dobrze, co przeżywałam, gdy ciężarówka zganiała mnie ku krawężnikowi, a tam czyhały głębokie studzienki odpływowe. Dzisiaj sama nie jeżdżę, ale rowerzystami są moje wnuki i ich rodzice, dlatego drżę o ich bezpieczeństwo.

A więc proszę nie rozumieć opacznie moich apeli o więcej rozsądku użytkowników tych jednośladów.

Swoją drogą, czarno widzę najbliższą przyszłość. Referendum jawnie wykazało, jak ważna dla krakowian jest sprawa ścieżek rowerowych – ważna dla rowerzystów, kierowców i pieszych. Ale na ich budowę trzeba wielu milionów, doczekamy się więc tej realizacji za długie lata.

Niedawno apelowałam o to, by przez ten czas zastosować metodę „małych kroków”. Pomalować tymczasowo pasy dające przywilej rowerzystom na szerokich chodnikach, zrobić ścieżkę przez środek Alej Trzech Wieszczów itp. Wyznaczaniem takich miejsc i przedstawianiem podobnych pomysłów winni się zająć entuzjaści z „rowerowych” stowarzyszeń.

Ale, jak znam życie, niewiele z tego wyjdzie, bo będą musiały być ogłoszone przetargi, potem za ciężkie pieniądze wynajęte firmy projektowe, a następnie realizujące, cała masa biurokracji – i tak miną lata.

A może się mylę? Bo coraz częściej słyszę o „przyjaznym mieście”, „slow-city”, „mieście dla mieszkańców” – itp. Modne, chwytliwe hasła. Więc może rzeczywiście Kraków stanie się „przyjazny” nam wszystkim?