Lepiej mieć…

Ten wybór ma moc zmiany świata, w którym się poruszamy i żyjemy. Jeśli lubimy ludzi sukcesu, jeśli chcemy się z nimi kolegować, poznamy zapewne innych ludzi sukcesu. Będąc w takim środowisku, możemy się od nich wiele nauczyć. Mogą też nas zaprosić do swoich wyzwań.

Droga do lepszego życia jest dość prosta i sama się jeszcze „prostuje”. Jeśli natomiast mówimy o ludziach sukcesu źle, zgromadzimy wokół siebie podobne osoby, które mają pretensje do całego świata, bo jest im źle. Atmosfera będzie destrukcyjna. Jeśli powstaje środowisko, w którym piętnuje się sukces, raczej nie chce się tym ludziom nic robić.

Wszyscy też będą się bali przyznać do sukcesu, a nawet mogą się brzydzić wygrywania. Na dodatek, jeśli w takim środowisku pojawi się człowiek sukcesu, to zapewne od razu się zrazi. Znam zresztą ludzi, którzy odnieśli sukces, a nie są w stanie kontaktować się ze swoją rodziną. Mają firmy, chętnie by pomogli najbliższym. Ale każde odwiedziny okupione są wysłuchaniem tego, jak to jest źle i mniej lub bardziej wyraźnie komunikowanymi pretensjami, dlaczego im jest źle, a jemu dobrze.

Moi znajomi to bardzo porządni ludzie, otwarci, świadomi konieczności niesienia pomocy. I nie są w stanie nic zrobić. Często słyszę: chętnie bym pomógł, ale cokolwiek zrobię, jest źle. Nie chce się im nic robić, ale roszczenia mają wielkie.

Właśnie w taki sposób dzieli się nasz kraj. Powstają środowiska przepełnione autodestrukcją. Tym ludziom jest źle, razem jest jeszcze gorzej. I jest im coraz gorzej, bo coraz więcej zła przelewa się przez ich serca. Nikt nie może im pomóc.

Po drugiej stronie lustra interpretacyjnego jest coraz więcej osób, które tworzą pozytywne środowiska wzajemnego wspierania się w sukcesie i zdolności do cieszenia się zwycięstwami innych. Co ja wybieram? Wiadomo…