Arena

Kraków Arena – wreszcie udało nam się tutaj zmajstrować coś na światowym poziomie. Że jakieś wpadki, jakieś niedoróbki? Kochani, wpadki i niedoróbki to są w Brazylii przed mundialem. U nas – profeska. No, przynamniej w tym przypadku, w końcu my też z jednym stadionem mieliśmy, ba, mamy nadal, brazylijskie przeboje.

Za to hala jest jak się patrzy (szkoda tylko, że zjadła kawałek parku). Z marszu przestały nas szerokim łukiem omijać duże agencje koncertowe i głośne wydarzenia sportowe, będzie życie na tej planecie.

Na przeszpiegi wysłałem dziecko, na koncert Pixara. Wróciło zadowolone, choć bez tego spodziewanego „wow” wymalowanego na twarzy, może dlatego, że przykryła je charakteryzacja na kościotrupa. Zacząłem wypytywać, co i jak. Słowo „fajnie” padło dziesięć razy, ale żeby tak mi dziecko z butów wyrwało, to nie zauważyłem. „Tato, hala jak hala. Fajna, duża”. Zrozumiałem, że dla dziesięciolatki to żadne mecyje, rzecz po prostu całkiem oczywista.

Bo cóż ona może wiedzieć o akustyce w hali Wisły, w której ni cholery nigdy nie można było zrozumieć wokalisty, a perkusja brzmiała tak, jakby ktoś uderzał w zestaw blaszanych wiader. Co może wiedzieć o zaduchu Rotundy i klubu na Bydgoskiej, o występie Dylana na starym stadionie Cracovii w strugach deszczu, gdy jeden z widzów w obawie, że legenda zostanie na scenie porażona prądem, krzyczał z troską: „Bob, ubierz gumiaki!”.

Albo o lodowisku „Krakowianka” sprzed remontu, gdzie po trybunach fruwały kije, krążki, a czasem nawet hokeiści. I o tych wszystkich innych rzeczach, których akurat nie mogę sobie przypomnieć, a przypomnę sobie na pewno, gdy gazeta będzie już w druku.

Cóż, wychodzi na to, że Areną entuzjazmować się muszą takie repy jak ja. No więc będę się entuzjazmował za chwilę, na Lidze Światowej, ale już jestem gotów ogłosić, że zmiana się dokonała. Na lepsze.