Shih Tzu

Pierwsze psy tej rasy trafiły do Chin wieki temu, jako podarunki dla cesarzy i – wraz z pekińczykami – przez całe stulecia cieszyły się sympatią cesarskiego dworu. Uważa się, że shih tzu ma wspólne pochodzenie z lhasa apso i kiedy pieski zostały sprowadzone do Europy i Ameryki w latach trzydziestych ubiegłego wieku, przez jakiś czas obydwie rasy były klasyfikowane wspólnie.

Lwi piesek to rzeczywiście lew – tyle że salonowy, o wielkim uroku i witalności. Lubi znajdować się w centrum zainteresowania i gdziekolwiek się pojawi, szturmem zdobywa serca oraz zyskuje nowych przyjaciół. Niewielki Shih tzu (waga 4,5–8 kg, wysokość w kłębie do 27 cm) jest psem do towarzystwa i większą część czasu woli spędzać na kanapie czy swojej poduszce. Jego ozdobą jest jedwabista gęsta szata, ciemnobrązowe, okrągłe oczy i duże, zwisające, pokryte krętymi, gęstymi włosami uszy oraz wytworny puszysty ogon.

Shih tzu czują się szczęśliwe przebywając w obecności opiekuna, ale kochają wszystkie zwierzęta i ludzi. Nie są agresywne i co najważniejsze – nie szczekają bez powodu. Kiedy zdecydują się opuścić miękką kanapę, chętnie dokazują – wystarczy piszcząca zabawka czy szeleszczący papierek. Lubią oczywiście zabawy i spacery na świeżym powietrzu, jednak w granicach zdrowego rozsądku. Szóstym zmysłem wyczuwają kiepski nastrój opiekuna i z całych sił starają się go pocieszyć.

Posłuszne, może z małymi wyjątkami, kiedy uznają, że mają coś ważnego do załatwienia. Udają wtedy, że nie słyszą albo nie rozumieją komendy. Jednak małemu shih tzu nie należy zbytnio ulegać – jest pieskiem inteligentnym i bystrym i szybko zorientuje się, że może rządzić w domu.

Pielęgnacja shih tzu nie jest łatwa. Trzeba go czesać codziennie, oczy oraz uszy należy traktować specjalistycznymi preparatami. Małe pieski jedzą niewiele (nie należy im więc żałować karm lepszego gatunku), a żyją długo – nierzadko nawet 15-17 lat. Reakcje alergiczne są najczęstszym powodem wizyt shih tzu u weterynarza.