Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Jest nadzieja na dom

Katarzyna Hołuj
W tym baraku od ponad 20 lat mieszkają państwo Ciężakowie . Jest jednak nadzieja, że będą mieć prawdziwy dom.
W tym baraku od ponad 20 lat mieszkają państwo Ciężakowie . Jest jednak nadzieja, że będą mieć prawdziwy dom. fot. Katarzyna Hołuj
Węglówka. Państwo Ciężakowie mieszkają w baraku razem z niepełnosprawną córką. Ludzie dobrej woli chcą im pomóc i zamienić go w dom.

Udowadniają, że metraż domu, ani jego wygląd, nie ma nic wspólnego z rodzinnym szczęściem. Wychowali siedmioro dzieci na nieco ponad 13 metrach kwadratowych.

Teraz mają szansę na nowy, prawdziwy dom, dzięki temu, że pewne trzy kobiety za punkt honoru postawiły sobie znaleźć sponsorów, którzy by pomogli ten cel zrealizować. Są pewne, że ta rodzina na taką pomoc zasługuje. Podkreślają jej skromność i brak roszczeniowości. Pomysł na dom wyszedł od Magdaleny Dudzik, pracującej na co dzień Gminnym Ośrodku Pomocy Społecznej w Wiśniowej. Wraz z kilkoma osobami powołała społeczny komitet "Zamieńmy barak na dom".

- Pracuję tu od 24 lat i od początku znam tę rodzinę. Nigdy nie upominali się o pomoc sami, a na starcie nie mieli nic. Mieli za to siódemkę dzieci. Czy to rodzina niezaradna? Na pewno. Ale jest im o tyle trudniej, że mają niepełnosprawne dziecko. Mieszkają też w miejscu, skąd wszędzie jest daleko, zwłaszcza bez własnego samochodu.

O miejscu, gdzie teraz mieszkają państwo Ciężakowie wraz z dorosłym już synem i także dorosłą, niepełnosprawną córką, należałoby powiedzieć: barak. To prowizoryczny, drewniany budynek obłożony styropianem, żeby było cieplej i przykryty folią, żeby dach nie przeciekał. To jednak dom i to nie tylko dla tych co jeszcze tu mieszkają, ale także dla usamodzielnionych już dzieci, która nadal tu zaglądają.

Zanim Cieżakowie się do niego przeprowadzili mieszkali w rodzinnym domu pana Aleksandra, razem z jego rodzicami i kilkorgiem rodzeństwa. Pan Aleksander i pani Danuta byli już wtedy po ślubie, mieli dzieci. Wspólne mieszkanie, mimo że ciasne (była to jedna izba), jak mówi pani Danuta, nie rodziło konfliktów dopóki żyli teściowie. Kiedy jednak ci w odstępie dwóch lat zmarli, w domu za sprawą krewnych zaczął gościć alkohol.

dla rodziny z siedmiorgiem dzieci nadeszła pomoc z gminy. Żeby odseparować ją od pijących krewnych, sprowadzono i ustawiono na tej samej działce barak, do którego się przeprowadzili. - Nie było to za ciepłe, ale potem styropianem ociepliliśmy, na górę też dało się styropian, a na to folię i deski - mówi 72-letni dziś pan Aleksander.

- Nie zapomnę słów księdza, kiedy pierwszy raz przyszedł tu do nas po kolędzie. Wszedł i powiedział: "Wreszcie żyjecie jak ludzie" - mówi pani Danuta. Ma 67 lat.

U nich alkoholu nie było, co też podkreślają pracownicy socjalni z gminy.

Jedna z ich córek - Magdalena - miała kilkanaście lat, kiedy się przeprowadzili. Z mieszkania z wujostwem, nie licząc dni kiedy ci byli trzeźwi, nie ma najlepszych wspomnień. Nie było w nim warunków do nauki. I choć początkowo bała się opuścić dom, w którym się wychowała i wprowadzić do baraku to szybko się do tego przekonała. - Krzywda nam się nie działa, rodzice dbali żeby było nam ciepło. Najważniejsze, że byliśmy razem. Zresztą atmosfera u nas zawsze była ciepła i rodzinna.

Dziś Magda i pozostała piątka rodzeństwa już się usamodzielniła. Jedni założyli rodziny, inni nie. Pracują, albo wychowują dzieci. Jedna z córek jest zakonnicą. Wspomagają rodziców jak mogą, ale budowa domu jest poza ich możliwościami finansowymi.
Z rodzicami w Węglówce pozostali najmłodszy syn, który pracuje dorywczo oraz 37-letnia córka - Małgorzata. Jest osobą niepełnosprawną intelektualnie. Uczęszcza na zajęcia do Środowiskowego Domu Samopomocy w Zegartowicach, ale poza nim wymaga stałej opieki rodziców.

Jak wspomina pani Magda, kiedy byli mali powodem docinek częściej niż trudne warunki mieszkaniowe, była właśnie niepełnosprawność Małgosi. Złośliwości ustały dopiero, kiedy w ramach rekolekcji do wsi zaczęli przejeżdżać inni niepełnosprawni. Rodzina nigdy nie wstydziła się Małgosi. Pani Danuta podkreśla, ż nie trzymali dziewczyny w domu, a wręcz przeciwnie - zabierali ze sobą, gdzie tylko mogli i traktowali na równi z pozostałymi dziećmi. Do dziś zresztą tak jest. Jeden z mieszkańców wsi, który zna rodzinę mówi, że widuje się ich jak w niedzielę idą z Małgorzatą do kościoła.

Przed dwoma laty zmarła siostra pana Aleksandra, z którą dawniej mieszkali. Wcześniej zmarli bracia. Drewniany dom, jego rodzinny, z którego ponad 20 lat temu wyprowadzili się, stoi teraz pusty. Mogliby do niego wrócić, ale jego stan na to nie pozwala. Potrzeba przebudowy, a de facto rozebrania tego i budowy na jego miejscu nowego budynku. Nadzieja na dom, jaka się pojawiła dzięki ludziom dobrej woli, dla Małgosi oznacza nadzieję na własny pokój, którego nigdy nie miała, a przede wszystkim na łazienkę. Nie mieli jej w starym domu, a tym bardziej nie mają w domu-baraku. Nie ma tu nawet bieżącej wody. Czerpie się ją ze studni.

Liczy się każda pomoc
Komitet społeczny planuje na 21-22 czerwca dwudniową imprezę charytatywną, z której dochód zostanie przeznaczony na dom dla państwa Ciężaków. Koik: tel. 661 686 705

* Już załatwione: drzwi wewnętrzne używane, ale w dobrym stanie, okna, blacha na pokrycie dachu, wyposażenie łazienki, płytki, pralka automatyczna, lodówka, meble kuchenne, ławki i stoły (z parasolami w razie deszczu) dla gości, rękodzieło autorstwa uczestników zajęć Środowiskowego Domu Samopomocy Zegartowice - na aukcję.

* Potrzeba: drzwi zewnętrznych i balkonowych, wanny, rur kanalizacyjnych, projektu wielobranżowego, materiałów do budowy studni, bojlera na wodę, bloczków na budowę domu, blachy kuchennej/pieca z podkową (do ogrzewania), cegieł, materiałów ociepleniowych (styropian), rynien, betonu (na wylewki), desek na więźbę dachową, wyposażenia domu (armatura do kuchni, meble pokojowe), pracowników mogących nieodpłatnie pracować przy budowie domu.

Ponadto potrzeba - na imprezę - nagród dla uczestników (pucharów, medali), w tym także nagrody głównej (np. tablet), przedmiotów na aukcję, nagłośnienia, piłek na aukcję na których można złożyć autografy, opłacenia kosztów dojazdu karykaturzysty (ok. 300 zł - w zamian za studyjną karykaturę), zapewnienia noclegu dla niego, artykułów spożywczych na poczęstunek dla gości (kiełbaski, napoje, chleb), wypożyczenia karuzeli i innych atrakcji (wata cukrowa, corrida) dla dzieci (ok. 500 zł).

Udostępniono także numer konta pani Danuty Ciężak, na które można dokonywać wpłat: 51 8602 0000 0000 0026 5614 0001 (Bank Spółdzielczy Dobczyce, oddział w Wiśniowej). Wpłaty jakie na nie wpływają na przebudowę domu są przelewane na książeczkę oszczędnościową pani Danuty, która jest przechowywana w GOPS.

Informacji udziela Magdalena Dudzik: tel. 661 686 705

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Materiał oryginalny: Jest nadzieja na dom - Dziennik Polski

Wróć na dziennikpolski24.pl Dziennik Polski