Zwalniają

„Ale chyba ona (!) wie, kto dobrze pracuje…”. Właśnie to zdanie zainspirowało mnie do napisania tego tekstu. Bo sam się teraz zastanawiam, czy „ona” wie. Czy będzie sprawiedliwa. Rozumiem, że dla każdego z tych ludzi praca jest ważna. Chcą pracować, skoro boją się zwolnienia.

Zapewne każdy przyjmuje specyficzną strategię prze- trwania. Jedni wybierają drogę minimum zaangażowania, grają pozorami i biorą pod uwagę, że praca nie jest aż tak ważna, żeby się mocno w nią angażować. Inni zaś ze wszystkich sił starają się i liczą na to, że zostaną wreszcie docenieni. Nie zawsze przy tym zajmują się prezentacją swojego potencjału, bo w tym czasie po prostu pracują. Inni zaś głównie poświęcają czas na wkupienie się w łaski przełożonych.

Zapewne istnieją również strategie mieszane lub jeszcze zupełnie inne. Która w tym przypadku okaże się skuteczna? O czym „ona” wie, czym będzie się kierowała, rekomendując listę do zwolnienia? Czy tym, kogo lubi; a może tym, że chce mieć święty spokój i stawia na to, żeby wszystko było dobrze zrobione; a może sama korporacyjnie kryje swój brak zaangażowania i wybierze podobnych sobie.

Wiadomo: nie można z góry przewidzieć, która strategią jest lepsza. Każdy jest inny, a również sytuacje zmieniają ludzi. Na pewno strategie należy mieć. Nie wystarczy jedynie pracować. Zawsze też trzeba brać pod uwagę utratę pracy, szukać kontaktów i nowych możliwości. I z jeszcze wyższego poziomu: należy się rozwijać, podejmować wyzwania, dokształcać. Bo to jedyna strategia, która daje nadzieje, że zawsze można wylądować na „cztery łapy”.