"Brzydki imigrant" - z więzienia na ring

FOT. ANDRZEJ GYRGIEL

Artur Binkowski, pięściarz wagi ciężkiej z kanadyjskim paszportem, 19 października w Kopalni Soli w Wieliczce zmierzy się w walce wieczoru z Krzysztofem Zimnochem.

- Czuje się Pan mięsem armatnim dla Zimnocha?

- Co ty, żartujesz? W żadnym wypadku. Nie podchodziłbym do tego pojedynku, gdybym miał choć ułamek wątpliwości co do jego rezultatu. Ja wiem, jak to się skończy. Pytanie tylko, w której rundzie, bo nie jestem jasnowidzem.

- Jest Pan pewny swojej wygranej?

- Musisz zrozumieć, jak ta walka doszła do skutku. To nie jest tak, że ktoś dorwał mnie i namawiał. Jakiś czas temu to ja wyszedłem z inicjatywą i skontaktowałem się telefonicznie z Tomkiem Babilońskim (jeden z promotorów gali - przyp. AG). Skoro pierwszy złożyłem propozycję, to możesz być pewien, jak jestem przygotowany.

- Sam chciał Pan walczyć z Zimnochem?

- Ja zaproponowałem im walkę, a z kim to już mi "latało". Chciałem wejść do ringu i zrobić dobre show. Cały czas miło wspominam swoją ostatnią walkę w katowickim "Spodku" (w 2007 roku Binkowski pokonał Toto Mubengę przez techniczny nokaut w 7. rundzie - przyp. AG), za co chcę podziękować Andrzejowi Wasilewskiemu. Do tej pory jestem mu wdzięczny.

- Jak Pan ocenia umiejętności Zimnocha?

- To okaże się w ringu.

- Analizował Pan jego walki?

- Ja już nie wkręcam się w boks i nie żyję nim tak, jak kiedyś. Oczywiście, to nie znaczy, że przestałem traktować tę robotę poważnie. Do walki jestem znakomicie przygotowany. Czuję się podobnie, jak przed igrzyskami olimpijskimi w Sydney. Znów mam w sobie tę adrenalinę.

- W**Polsce napróżno szukać osób, dla których to Pan byłby faworytem walki wieczoru 125 metrów podziemią w**"Komorze Warszawa".

- Uwielbiam, gdy nie jestem faworytem. Nigdy za tym nie przepadałem, bo to nakłada na zawodnika większy stres.

- Zarobi Pan dobre pieniądze?

- Szczerze? Dadzą mi grosze, ale w tym przypadku nie chodziło o kasę. Zgodziłem się, bo szukałem krwi w ringu, żeby pokazać boks w najlepszym wydaniu. Moją ostatnią, prawdziwą walką było starcie z Mike'em Mollo (Amerykanina dwukrotnie pokonał Artur Szpilka - przyp. AG).

- A**porażka sprzed roku z**Jonte'em Willisem?

- Jej w ogóle nie biorę pod uwagę, bo tę walkę potraktowałem jak sparing. Jeszcze dwa lata temu w ogóle nie myślałem o boksowaniu. Już przed pojedynkiem z Mollo miałem dość tego sportu, a kontrakt promotorski z Donem Kingiem to była pomyłka. Źródłem problemów były sprawy osobiste, ale niemające nic wspólnego z życiem rodzinnym i małżonką. To, co działo się za kurtyną, zostanie ze mną do śmierci... No, chyba że kiedyś zdecyduję się napisać książkę. Moje podejście do boksu odmieniło się, gdy trafiłem do więzienia...

- Za**jaki wybryk?**

- Na razie nie chcę o tym opowiadać, bo sprawa nie jest do końca wyjaśniona. Jako Kanadyjczyk startowałem na igrzyskach, nie miałem problemów z prawem, znam tutaj większość policjantów, a mimo to spotkało mnie coś takiego. Zapewniam, że jestem niewinny. Tym, że przesiedziałem trzy i pół miesiąca w więzieniu, wyrządzono mi krzywdę.
- Walczy Pan o**swoje dobre imię?**

- Domagam się odszkodowania, ale pieniądze mają tu drugorzędne znaczenie. Finansowo dobrze sobie radzę, dlatego najbardziej chodzi mi o sprawiedliwość. Rodzice wyemigrowali ze mną do Kanady po lepsze życie, a doszło do tego, że w momencie aresztowania policjant wyciągnął broń i wycelował we mnie w obecności dwóch moich dzieciaków. Różnica między mną a Robertem Dziekańskim (Polak zmarł na lotnisku w Vancouver po tym, jak funkcjonariusze użyli paralizatorów, aby go obezwładnić - przyp. AG) jest taka, że ten biedny chłopak nie przeżył, a ja tak.

- W**więzieniu odzyskał Pan chęć do**boksu?

- Tak, tam zacząłem wykonywać pierwsze przysiady, pompki, ale ileż można tak ćwiczyć i podnosić się na drążku? W końcu wpadłem na pomysł i w rogu salki zacząłem robić sobie walkę z cieniem. Chłopaki podejrzeli, że ten brzydal-imigrant coś potrafi. Za to, że nauczyłem ich walczyć, zawsze znalazło się dla mnie ekstrajedzenie i inne przywileje.

- Jakie atuty będą przemawiały za**Panem w**Wieliczce?

- Mimo słabej gaży jestem głodny walki. Szkoda mi tylko tego biednego Zimnocha, bo wiem, że go wywrócę. Cały czas ciężko trenowałem, a dwa miesiące temu specjalnie przeniosłem się z domu w Kitchener do oddalonego o godzinę jazdy samochodem Toronto, żeby skupić się tylko na zajęciach. To wszystko świadczy, jak poważnie podchodzę do tej walki.

Rozmawiał ARTUR GAC