Siła słowa

Leszek Długosz: Z BRACKIEJ

Z pewnością na Boże Ciało będą zakwitały piwonie. Postać z konewką z dzisiejszego wiersza wciąż będzie – dla zainteresowanych – w nim widoczna. Taką bowiem moc ma materia słowna. Najbardziej krucha, ulotna, paradoksalnie niepodparta materią. A jak odporna? Rzec można nawet uporczywa? W dodatku nie psuje się, nie wymaga konserwacji. W wierszu z lat osiemdziesiątych, który dziś zamieszczam, wszystko jest dalej na swoim miejscu... I działa.

PRZYPOWIEŚĆ Z PIWONIAMI

Na świecie – bliżej Sandomierza, w stronę Lublina

Jest ogródek

W nim zagłębienie w Ziemi (na ziemskiej planecie)

Gdzie niegdyś stała ogrodowa ławka

Obok krzew piwonii (sadziła je Matka)

„Pachnące, szalone, różowe”

Urojenie z dzieciństwa

- Tak zmysłowe musiały być w dawnych

średniowiecznych czasach

Burgundzkie księżniczki?

Nie ma tamtego świata, odwrócona karta...

I naturalnie nie myślę o księżniczkach

– Ale dom, ścieżka?

– Na ścieżce postać z konewką?

To widzę

I widzę, w jakiej to rozsypce

Z wszystkiego co w ogródku

Co z ogródkiem żyło

Dziś ona jedna – piwonia tamta

(I ani chybi w dzień Bożego Ciała)

W czerwcowym skwarze dalej kwitnie

Telefonowałem wczoraj do Zet

Żeby mi powiedział – czy ona tam jeszcze?

„Są pąki” – usłyszałem.

To na pamiątkę Matki, pomyślałem

Taki jej zwyczaj.

Potem myśl dalsza przyszła

– Gdy zniknę, nikt się nie dowie na świecie

– O czym pamiętając w ogródku

– Bliżej Sandomierza, w stronę Lublina

W czerwcowym skwarze, na ziemskiej planecie

Piwonia jedna kwitła...

Mała to strata dla świata.

Lecz z piwoniami ta przypowieść

Raz jeszcze ten dowodzi

– Jak długo, z jakim trudem

Odkleja się od świata człowiek...

Zanim w kosmicznym zsypie nie zniknie

Cały. Z wszystkim.

– I ten na świecie jego ów świat mały

Ogródek, ślad po ławce

W czerwcu piwonii oddech znajomy...