Jedni i Drudzy...

Leszek Długosz: Z BRACKIEJ

Lekcja uczuć przeciwstawianych obłudzie, zaprzaństwu, zdradzie. Jedni dziś "kwestię smoleńską” uważają za zamkniętą, wystarczająco wyjaśnioną. Odesłaną do lamusa historii. Przyjmują jako rozstrzygające raporty komisji rosyjskiej i polskiej. Są pewni. Skwapliwie angażowani do propagandowych wystąpień, aby "sekcie smoleń­skiej” wybijać z głowy, co trzeba. Dla zwiększenia wiarygodności są to niektórzy członkowie rodzin ofiar – pan Deresz (ostatnio "odsłonięty” jako "Redaktor”), jest pani Skąpska. By tak rzec, nader mowna... Jest inny odłam. Przekonanych o zamachu. I oni mają swoje racje.

Jest trzecia opcja, problem pozostawiająca otwarty. "Za mało wiemy, jeszcze nie wiemy”. Ale na pewno "nie brzoza i nie pijany generał Błasik”. Dla nich to przebieg śledztwa wiarygodność jego ustaleń wystarczająco dyskredytuje. Tak oto dobijamy do trzeciej rocznicy. Bez wątpienia przebieg tego dnia będzie odzwierciedleniem realnych (nie telewizyjnych) nastrojów i proporcji. To będzie lakmusowy papierek dla "wielu zainteresowanych stron”. Zwłaszcza dla społeczeństwa.

Oprócz tej osi niezgody, czyli linii smoleńskiej, jest i inny wyrazisty front. Określę go jako etyczno-kulturowy. Oto ostatnio wyłuskany i też – jakże wyrazisty – "wyznacznik”. Prominentna reprezentantka świata kultury, aktorka i dyrektor poznańskiego Teatru 8. Dnia Ewa Wójciak pozwala sobie na skandaliczną, rynsztokową wypowiedź wobec papieża Franciszka. "Ten ch...” Nie ma powodu powtarzać jej bluzgu. Ewę Wójciak i Teatr 8. Dnia znam od połowy lat siedemdziesiątych. Z teatrem tym wiązały nas wówczas autentyczne przyjacielskie relacje. Zachowuję uznanie dla ich ówczesnej (w PRL) postawy i dokonań artystycznych. Relacje te rozluźniły się po 1989 r. Zostały zaniechane w ostatnich latach.Teatr 8. Dnia w obecnym kształcie, po usunięciu szeregu osób, w tym wieloletniego najbardziej zasłużonego w zespole artysty, jednego z twórców tej sceny i reżysera większości spektakli Lecha Raczaka (także i innych postaci), "zaanektowany” został przez dominującą tam osobowość, czyli przez obecną dyrektor. Skracając historyczne wywody.

Z wiarygodnej, niezależnej sceny, "Ósemki” stał się ideologicznym (antylustracyjnym) ramieniem organu Adama Michnika, czyli "GW”. Ostatnimi czasy osłupiałem, widząc zespół ten na pierwszej linii aktywistów Janusza Palikota. Zapewne z jakiegoś rozpędu i do mnie nadesłano pismo z propozycją wsparcia Ewy Wójciak. Nie muszę słowa więcej dodawać od siebie. Czytam ową Listę Dwustu... Listę prezentowaną jako elitę intelektualno-artystyczną. Pośród nazwisk widnieje podpis prof. Zofii Kolbuszowskiej, obecnej prorektor Katolickiego Uniwersytetu w Lubli- nie. Zdumiewające? Prorektor uczelni, która – jak ktoś to celnie wypunktował – na wsparcie zwyczajowo będzie dalej kwestować w kościołach?

Ale i z naszego krakowskiego ogródka wyławiam smakowicie... Nazwiska profesorów Hartmana i Woleń­skiego – filozofów (specjalność bodaj etyka?). Ich obecność raczej mnie nie zdziwiła. W ich przypadku są na swoim miejscu. Zaokrągliło się jednak oko na widok red. Tomasza Fijałkowskie­go, krytyka reprezentującego łamy "Tygodnika Powszechnego”. Wciąż (?) nie wiem, bo nie mam kontaktu – polecającego się na winiecie jako tygodnik katolicki? Zestawiam te rzeczywistości. Z tego samego czasu, z tego samego kraju? Czy to się jeszcze daje "zsyntetyzować”? Czy to jeszcze wciąż jeden wspólny kraj? Tych Jednych? I tych Drugich? Ecce Polonia A.D. 2013...