Wiosenna wróżba

Będzie dobrze. W ostatnią sobotę wpierw zobaczyłem żółtego cytrynka, potem następne dwa, a na końcu zielonawą panią cytrynkową. Zaś uporczywe przeglądanie krajów lasu zostało mi wynagrodzone napotkaniem motyla w trakcie słonecznych kąpieli. Ledwo wygrzebał się ze stosu liści, wciąż odrętwiały i zesztywniały po zimie. Ułożony wygodnie na boku, chłonął promienie słońca, zupełnie jak człowiek. Potrąciłem go placem, ale – zwyczajem cytrynków – udawał martwego. Chwilę później poszybował w siną dal.

Prawidłowa nazwa motyla brzmi latolistek cytrynek. Teraz proszę szybko wypowiedzieć te dwa słowa na widok lecącego motyla. Na pierwszym połamiecie język, a drugie jakoś przejdzie przez gardło. I tym sposobem wiosenny motyl zwany jest krótko cytrynkiem. Jak na motyla, uosobienie kruchości, to wyjątkowo twarda sztuka. Zimno mu niestraszne. Jego ciało przesycają niezamarzające substancje, które nie pozwalają powstać zabójczym kryształkom lodu, więc ze spokojem przetrwa największe mrozy. Dzięki twardym skrzydłom cytrynek może z łatwością zakopać się w stosie liści i przetrwać nagły powrót zimy.

Duży i silny motyl, jakim jest cytrynek, ma spory apetyt, który mogą zaspokoić jedynie bogate w nektar pierwiosnki czy miodunki. A ich kwiaty dopiero wychylają się nieśmiało z ziemi, bo mimo ciepła to przecież dopiero półmetek marca. Potrzeba im jeszcze kilku ciepłych dni i nocy, a wtedy najedzone nabiorą wigoru i zaczną uganiać się za paniami. Nie wiem, czy zwróciliście uwagę na podobne do tytułowego cytrynka motyle w zielonkawej, białej prawie barwie. To samice. Natura poskąpiła im koloru, są mniej widoczne i liczne. Gdy zrobi się ciepło, zobaczycie, jak kilku cytrynowych panów będzie się za nimi uganiać i z głośnym trzepotem skrzydeł walczyć o względy pań. To tylko przejaw gorących uczuć. Jak to na wiosnę zwykle bywa…

Latolistek cytrynek Fot. Grzegorz Tabasz