Chciwi życia

Kamil Cyganik: UJEK SIE UCY

Jesteśmy chciwi życia. I to normalne, kiedy się pomyśli, jak niewiele tak naprawdę go jest, a jeszcze świadomość, że z każdym dniem coraz mniej... W miarę jedzenia apetyt rośnie, zwłaszcza, że tego jedzenia kiedyś zupełnie zabraknie.

Jedni ciułają sobie to życie wrzucając kolejne minuty do skarbonki zwanej codziennością. Liczą na to, że poskłada się to wszystko na jakąś sensowną starość, kiedy wreszcie... I tu pojawia się lista emerytalnych planów.

Inni chciwie rozrywają życie na strzępy. Nie myślą o starości, lecz o tu i teraz, i najlepiej, by ten moment był jak najbardziej ekscytujący, jak najmniej podobny do wszystkich innych przed i po.

Ale są i tacy, którzy znajdują jedną rzecz i oddają się jej bez reszty w przekonaniu, że ona ma sens. I czy to będzie robienie zapałek, czy wolontariat w hospicjum dla umierających dzieci, będzie miało sens pod jednym warunkiem. Że nie będzie samo dla siebie. Nie z różnie rozumianej chciwości dóbr, czy życia, ale z miłości.

Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że osoby, które poświęciły się folklorowi, tradycji, zachowaniu obyczajów naszych przodków, a najbardziej pracy w tym wszyst kim z dziećmi, są przede wszystkim takimi osobami, smakującymi życie, jak stare... jak dobrą czekoladę. I pewnie mają i będą miały poczucie jego pełni.