O wabieniu miodem starego niedźwiedzia

Notatnik Oberżyświata:

Ozdobą moich zbiorów jest miodunka Pana Kubali z Wisły. Łączenie miodu ze spirytusem opanował do perfekcji. Ale że lubi też w życiu trochę pikanterii (pod każdym względem), nie doprawia on swojej likierowej pasji tylko goździkami lub cynamonem. On miodunkę pieprzy i paprykuje. I chwała mu za to. W każdej butelce 50-procentowej dobroci pływa nad dnem kilka ziaren pieprzu czarnego i mała papryczka chili. Dzięki temu damska słodycz miodu nabiera też cech zdecydowanie męskich. Delikatnie rysuje esy floresy po przesłodzonym podniebieniu. Przy okazji Pan Kubala jest producentem genialnego zimowego grilla w kształcie lokomotywy. W dodatku od prawdziwych lokomotyw niewiele mniejszego. Więc nie tylko na śnieżnych zaspach można w owym stalowym potworze piec, smażyć i wędzić. Można się też przy takim palenisku ogrzać. Wprawdzie Kubala grillami handluje, ale miodunkę pieprzną wytwarza tylko na własny użytek. Wolałbym, aby czynił odwrotnie.
Skoro więc nie mamy takich przyjaciół (Andrzej Sikorowski też nieźle miody ze spirytusami łączy) skazani jesteśmy na monopolowe sklepy - ani nalewki, ani likieru już sami przed wiosną nie wyszykujemy - kupujmy więc z namysłem. Nasz krupnik trzyma światowe standardy i drogi nie jest. Możemy go też pieprzem i chili (dodałbym też kilka kuleczek angielskiego ziela) potraktować. Ale czekać trzeba dwa tygodnie, a najlepiej dwa miesiące. No to i zima zdąży się skończyć. Można też w zwykłą tradycyjną butelkę wódki włożyć pięć kawałków korzenia chrzanu, kawałków wielkości... papierosa. I dolać trochę syropu cukrowego. Będzie gotowe po trzech dniach. A połączenie chrzanu i cukru w monopolce pozwoli Wam na chwilę o zimie zapomnieć. Tylko pamiętajcie, że chrzan po trzech, najdalej pięciu dniach należy z butelki usunąć, bo nam całość zgorzknieje. Osobiście wolę chrzanówkę wytrawną, ale zimą, do herbaty... Ho, ho, wspaniała i słodka.
Herbaty góralskie to też rzecz warta utrwalenia na nizinach. Składniki inne niż wrzątek herbaciany powinny być dobrane pod gust zmarzniętego. Niektórzy preferują koniaki i whisky, inni likiery i słodkie nalewki, ja do zimowej herbaty dodaję po prostu kilka kropel spirytusu, a słodzę konfiturami. I tu ważna uwaga. Nigdy nie należy dodawać alkoholu przed cukrem. Nie rozpuści się. Więc wpierw słodzimy (cukrem, sokiem, konfiturami), a dopiero gdy ciut przestygnie, dodajemy herbacie "duszy".
Tyle rad, a teraz chwalipięctwo. Ja jesienią o zimie myślałem i w spiżarni odłożyłem na mroźne czasy miodową wódkę bardzo do krupniku podobną, mianowicie niemiecki Bärenfang. Stara to rzecz jak nasz krupnik, pochodzi z nieistniejącej krainy - Prus Wschodnich. Nawet przez wieki trunek ten wspaniały znany był pod rozbudowaną nazwą Ostpreusischer Bärenfang lub Königsberger Bärenfang. Co ciekawe, unijne rozporządzenia regulujące produkcję i handel alkoholem zastrzegają osobno, że nazw tych używać nie należy. Więc został tylko poczciwy Bärenfang, czyli "pułapka na niedźwiedzie" lub "polowanie na niedźwiedzie". Bo też najmocniej śpiącego misia aromat tej miodowej wódki obudzi i zwabi. Składnikami producenci się nie chwalą, ale obok azjatyckich przypraw znanych w deserowym świecie, właśnie dominuje na podniebieniu pikanteria i pieprzność. Na palcach więc chodzę, żeby żadnego misia nie obudzić. Buteleczki w końcu nieduże, moc stonowana do 38 procent - dzielić się trudno. Bärenfang jest tak zacny, że do herbaty nigdy go nie wlewam, stoi obok. Na ogół krótko. I mrozy mam w nosie.
A wschodniopruski relikt nabyłem w Karyntii, tak, tak, w Austrii, tę akurat butelczynę wyprodukowano w Hermagor, gdzie destylatów i miodu nigdy nie marnują. Bo zima nie jest dla nich niczym dziwnym.
PRZEMYSŁAW OSUCHOWSKI
OBERŻYŚWIAT