The Rolling Stones wracają do korzeni

Już emitowany na początku tego roku przez stację HBO serial „Vinyl” wskazywał, że Mick Jagger, frontman The Rolling Stones przeżywa nostalgię za swą młodością. Bo to przecież on - obok Martina Scorsese - był pomysłodawcą tego cyklu opowiadającego o muzycznych przemianach początku lat 70.

Jeszcze dalej w czasie wokalista postanowił się cofnąć na nowej płycie swej macierzystej formacji. Pierwszy od 11 lat studyjny album Rolling Stones przynosi bowiem kolekcję dwunastu coverów klasycznych piosenek bluesowych sprzed ponad pół wieku, nagranych na nowo przez znanych na całym świecie Brytyjczyków .

Materiał na „Blue & Lonesome” powstał ponoć w trzy dni - i faktycznie słychać to od pierwszego taktu. Stonesi grają tu tak, jakby dopiero pierwszy raz weszli do studia: szybko, gwałtownie, z nadmierną ekspresją, nie bojąc się brudnych dźwięków, a nawet fałszy. Podobnie podchodzili do bluesowej klasyki na początku swej kariery - i teraz zataczają koło, by u jej schyłku znów wrócić do korzeni.

To jakby punkowe ujęcie dawnych kompozycji Howlina Wolfa, Williego Diksona czy Little Waltera, które zaskakuje u muzyków, z których każdy przekroczył już siedemdziesiątkę. Gdyby nie świadomość, że Stonesi wyjątkowo dbają dziś o swe zdrowie, można by pomyśleć, że podczas sesji wspomagali się amfetaminą.

I choć trudno zapomnieć, że Jagger i Richards są dziś milionerami, bluesowe skargi płynące z ich nowej płyty brzmią zaskakująco szczerze i świeżo. Cóż - wygląda na to, że nadal mają tę muzykę we krwi, choć w czasie trwającej ponad pół wieku kariery zdążyli zamienić się z młodocianych rebeliantów w potentatów muzycznego przemysłu.

„Blue & Lonesome” to jednak płyta tylko dla fanów zespołu. Nie będzie z niej radiowych przebojów ani widowiskowych klipów. No i byłby to naprawdę idealny album na pożegnanie.