Jak widzę górę, muszę na nią wejść

Mam tak, że jak widzę górę, to muszę na nią wejść. Tak było choćby na Korsyce. Najwyższym szczytem na tej górzystej wyspie jest Monte Cinto. Ponieważ wiedziałem, gdzie jest i byłem w jej pobliżu, to też musiałem na nią wejść. Zaskoczyła mnie długość podejścia na szczyt, dlatego byłem tam równo o zachodzie słońca. Skomplikowało mi to powrót, ale nie wyobrażałem sobie, że mógłbym w czasie podejścia wycofać się. Z niezrozumiałego dla mnie powodu czerpię ogromną satysfakcję z podchodzenia pod górę.

Zupełnie odwrotnie niż mój znajomy, który lubi plaże. Nawet nie wodę, ale plaże. Wypoczynek bez wysiłku. Patrząc na góry, zastanawiam się, dlaczego aż tak się różnimy. On lubi wypoczynek bez wysiłku, a ja czerpię satysfakcję z wysilania się. Czy mamy to od urodzenia? Czy to są wrodzenie preferencje? Czy może jest to wybór życiowy? Osób, które jeśli mogą, to się nie wysilają, jest coraz więcej. W górach jest coraz luźniej. Czy rodzi się coraz mniej ludzi, którzy lubią góry i wysiłek? Czy może zmieniły się preferencje życiowe?

Skoro można przeżyć życie bez wysiłku, to czemu nie… Szczerze powiedziawszy, wszędzie obserwuję postępujące lenistwo. Zagranie meczu w grze komputerowej wymaga mniej wysiłku niż wejście na boisko. Granie w gry, zakupy, plaża - to też zajęcia. Gotowanie i jedzenie to też zajęcia, a może i wysiłek. Czy powinienem te dwie alternatywne wizje życia zestawiać ze sobą i je wartościować? Nie gram w gry, lubię dobre jedzenie, czasami sobie gotuję, lubię pływać i wciąż wchodzę pod górę. Tak. Uważam, że należy te dwa style życia zestawiać i oceniać.